مجسمه سازی به عنوان یکی از شاخه‌های هنر، به تاریخ‌های بسیار قدیمی بازمی‌گردد. انسان‌های باستانی از دوران‌های اولیه تمدن‌ها با استفاده از مصالح مختلف مانند سنگ، خشت، چوب و فلزات، تلاش کردند تا شکل و صورت‌های سه‌بعدی را ایجاد کنند.
در دوران پیش از تاریخ، مجسمه سازی به منظور تجسم و نمایش خدایان، ارواح و شخصیت‌های مقدس و اسطوره‌ای استفاده می‌شد. این مجسمه‌ها بیشتر به عنوان ابزارهای مذهبی و آیینی در معابد و محل‌های مقدس قرار می‌گرفتند. بعدها، مجسمه‌ها نیز به عنوان نمادهای قدرت، حکمرانی و اعتبار در امپراطوری‌ها و سیستم‌های سیاسی به کار می‌رفتند.
با گذر زمان و تکامل تمدن‌ها، هنر مجسمه سازی نیز تغییراتی را تجربه کرد. در دوران یونان باستان، هنرمندان یونانی در تلاش بودند تا مجسمه‌هایی از انسان‌ها را با توجه به تناسبات و زیبایی طبیعت ایجاد کنند. این مجسمه‌ها عمدتاً به تجسم ایده‌ها و ارزش‌های فلسفی و اخلاقی می‌پرداختند.
در دوران رنسانس، مجسمه سازی به اوج شکوفایی خود رسید. هنرمندان از قدرت و امکانات ناپلئونی مجسمه سازی برای ایجاد اثرهای زیبا و واقع‌گرایانه استفاده کردند. مجسمه‌ها در این دوران نمادهایی از جمله ملکه‌ها، رهبران مذهبی و هنرمندان بزرگ را تجسم می‌کردند.
در دوران مدرن نیز، هنرمندان در زمینه مجسمه سازی تجربه‌های جدید و نوآورانه را انجام دادند. از مصالح و تکنیک‌های متنوعی مانند فلزات، شیشه، پلاستیک و مواد ساختمانی برای ایجاد مجسمه‌های خلاقانه و مدرن استفاده شد.
از آن زمان تاکنون، هنرمندان به استفاده از روش‌های و تکنیک‌های متنوعی برای خلق مجسمه‌ها پرداخته‌اند. این شامل مجسمه‌های سنتی، آبستره، مجسمه‌های نمادین، مجسمه‌های خلاقانه و مجسمه‌های هنری با استفاده از فنون نوین مانند نورپردازی، صدا و حرکت می‌شود.
به طور کلی، تاریخچه مجسمه سازی نشان می‌دهد که این هنر از دوران‌های باستانی گذر کرده و تا به امروز با تکامل‌ها و نوآوری‌ها به یک شکل متنوع و زیبا تبدیل شده است.